De stelling van november 2008

Het zijn meestal de ouders die vragen naar catechese. Vanuit de kinderen komt het (nog) niet, maar zeker gaan ze er wellicht na de pubertijd om vragen. Dan hebben ze en maken ze er tijd voor. We moeten niet vergeten dat kinderen die net naar de brugklas gaan al onder veel druk staan en om de kerk er dan ook nog bij te moeten hebben - als verplichting - stimuleert niet.

Natuurlijk moet er wel een mogelijkheid zijn, maar laten we de kinderen niet dwingen omdat het onszelf zo siert. Dat ze zelf de keuze maken is veel belangrijker en op die leeftijd alleszins gerechtvaardigd. Belangrijker is dat ze jong zijn en zich goed voorbereiden op hun toekomst door scholing, studie of daarna arbeid. Dan komen ze vanzelf weer terug als er weer wat rust en ruimte in hun leventje komt en ze weer tijd hebben om levensvragen te stellen en er mee bezig te gaan.

Persoonlijk sprak dit onderwerp mij erg aan. Daarom vind ik dat ik wel moet reageren op deze stelling. Vroeger 'moest'ik naar catechese. In mijn herinnering moest ik er gedwongen naar toe. Ik vond het helemaal niet leuk. En nog heb ik er een vervelend gevoel bij. En wel, omdat het moest, denk ik. Ik vond het een verplicht uurtje. En iedere keer weer zag ik er als een berg tegenop. Ik ging er dus niet heen, omdat ik het leuk vond. Destijds heb ik wel aan de pastoor voorstellen gestuurd, hoe het naar mijn idee anders zou kunnen.Ik deed dus wel iets met die weerstand. Er zijn toen een aantal keren geweest dat het iets leuker was. Maar in mijn herinnering overheerst de weerstand.
Daarentegen vond ik het jeugdwerk prachtig. Daar ervoer ik in mijn beleving kerk zijn. Daar, vooral bij internationale aktiviteiten, kreeg je interessante discussies over allerlei onderwerpen. Daar ervoer je een verbondenheid tijdens de kerkdiensten die voor mij nog steeds heel bijzonder zijn. Die ervaringen hebben mij gevormd. Die ervaringen maken dat ik mij nog steeds voel aangesproken tot de kerk. Ik voelde daar dat er meer was. Lering, dat roept bij mij heel veel weerstand op. Ik heb dus ook veel moeite om mijn kinderen naar de lering te sturen. Hoewel 1 van hen eigenlijk in de leeftijd is.
Heel misschien , maar dan ook heel misschien is er een positieve kant aan de lering geweest. Door de lering kwam ik in kontakt met leeftijdgenoten in de parochie en rolde zo makkelijker in plaatselijke jeugdaktiviteiten en vandaar uit weer in landelijke en internationale aktiviteiten. Misschien.. heel misschien had ik die mooie ervaringen niet gehad als er geen lering was geweest.
Lering zie ik dus niet als instrument om te leren, maar liever als instrument om te ontmoeten. Vanuit de ontmoeting kunnen weer andere dingen ontstaan.
En.... een heel leuke vorm van lering vind ik 'lering en vermaak' wat in de parochie Haarlem gegeven wordt. Daar gaan mijn beide kinderen wel naar toe. Want daar heb ik het gevoel bij: Dat is een vorm die naar mijn mening kinderen aanspreekt. Mijn kinderen komen iedere keer zeer enthousiast terug en willen de volgende keer zeker weer heen. Zij vragen zelfs wanneer het weer is. En zo moet het, denk ik.Helaas is mij verteld dat het niet als officiele lering geldt. Dan maar geen echte lering.

Dank aan allen, die tot nu toe een reactie plaatsten. Uw bijdragen zijn waardevol. Het komt tot nu toe nog niet zo vaak voor dat er inhoudelijk wordt gereageerd op de site. Nog enkele dagen de mogelijkheid tot reageren, maak er gebruik van.
de Redactie

omdat ik altijd liever bij de ouderen wou zitten en horen wat ze zeiden ? Tuk was op hun ervaringen ? Ik heb nooit iets als afkeer of verveling gevoeld bij de verhalen uit de Bijbel of de uitleg van de lering . Het komt me zo onwezelijk voor dat plotseling , als bij toverslag , een hele generatie afhaakt , want ... saai en oervervelend . Geloof ik eigenlijk niet . Wel in napraten , opscheppen , trendzetten en met zijn allen lekkerin het rijtje lopen praten . Hoor je eindelijk ook ergens bij of hoop je tenminste . Nee , de wereld verandert nooit , alleen de richting is gekeerd ; vroeger met zijn allen de kerk in en nu net andersom . Wat een vooruitgang zeg !! En toch ... We hebben gewoon boeiende mensen nodig die weten te boeien , vragen wakker roepen , aanzetten om zelf te gaan zoeken . En vele verschillende vormen van leren zodat elkeen vindt wat hem of haar zint. En plaatsen van ontmoeting ook ... gemeenschap van ervaren en doen en uitproberen . Lering mag dan ook ' doen-ing ' worden , toch? En doen zal weer vragen oproepen en zoeken naar zin . Van ' bezinning ' gesproken !