De stelling van december 2009

Op zondag 17 januari 2010 is het de Zondag van de Eenheid. Die zondag is het begin van de Week van gebed voor de eenheid van de christenen, een initiatief van de Raad van Kerken en de Evangelische Alliantie. In heel veel plaatsen zullen op die zondag lokale gemeentes en parochies onder één kerkdak te vinden zijn. Samen vieren en bidden, liederen zingen uit elkaars bundel en soms ook samen het brood delen. Er zijn mensen die wel elke maand zo'n viering-metelkaar willen hebben en er zijn mensen die op zo'n zondag vrijaf nemen van de kerk.

In de oecumene wordt hard gewerkt aan afstemming en toenadering. Diverse commissies zijn in dialoog en proberen de onderlinge samenwerking tussen kerken te bevorderen. Zo fuseerden in 2004 drie protestantse kerken tot één PKN, hebben anglicanen en oud-katholieken een full-communion, zijn oud-katholieke en rooms-katholieke theologen op internationaal niveau in gesprek over herstel van de volledige kerkgemeenschap (zie op okkn.nl het verslag van de onlangs verschenen Nederlandse vertaling van het rapport 'Kerk en Kerkengemeenschap') en - zie in de Oud-Katholiek van december - lijkt de Rooms- Katholieke Kerk open te staan voor zoekende anglicanen.

Goede ontwikkelingen?

Thema van de gebedsweek in januari is 'jij bent mijn getuige'.

Hoe kunnen onderling verdeelde kerken getuigen zijn van die Ene God, zou je kunnen zeggen.

Hoe kunnen broeders en zusters in Christus elkaar met de nek aankijken? En wat moet de buitenwacht daar niet van denken? Steek elkaar de hand toe en wees dat ene lichaam.

Maar als we samen gaan, wie heeft het dan voor het zeggen? En wat moeten we inleveren, hoe heilig is onze identiteit? Wie heeft het bij het rechte eind? Of klinkt dat al teveel als: wat is de ware kerk?

Wat zou uw reactie zijn als gezegd werd: 'de toenadering tussen de christelijke kerken is een

goede zaak'?