Wij hebben geen stichter!

20 februari

Christenen hebben geen stichter, zoals bijvoorbeeld Lutheranen of Marxisten dat wel hebben. Christenen kijken niet achteruit, maar vooruit… naar Iemand die in onze wereld aanwezig wil zijn. Wij zijn genoemd naar “Christus”. Dat is een titel die door de eerste christenen aan de Verrezene werd gegeven. Het betekent ‘gezalfde’, van Godswege onder ons om heil te bewerken. Aan dat heilswerk willen wij ook deelnemen en dus zullen wij daar zijn waar ook Christus aanwezig wil zijn. Bij de armen en de uitgestotenen het eerst en verder bij alle mensen, met welke achtergrond of godsdienst dan ook, om van hen te houden met daad en woord. Wij hebben geen absolute Waarheid met ‘grote W’ te brengen, we hebben wel een opdracht. Het feit dat Jezus een unieke plaats inneemt betekent nog niet dat God zich exclusief tot Jezus zou beperken om mensen tot liefde te bewegen.

Het zijn maar enkele gedachten uit de erg rijke toespraak die Rowan Williams, de aartsbisschop van Canterbury, afgelopen vrijdag hield. Met zijn gedachten baande hij voor ons de weg naar de reflectie over de dialoog met andere godsdiensten. Diepgravend en bevrijdend. Als je weet dat je geen absolute waarheid te verdedigen dan is het meteen duidelijk dat interreligieuze dialoog voor de hand ligt. Christen-zijn heeft op de eerste plaats niets te maken met het aanhangen van een doctrine, een leer. Het centrum van christen-zijn is een ‘praxis’, een wijze van leven dus. De Verrezene zet, zo mogelijk nog intenser als tijdens zijn aardse leven voordien, Gods heilswerk onder de mensen verder. Onze enige bekommernis mag het zijn daaraan mee te werken…

Anna May Chain uit Myanmar (voorheen Birma) en baptist, vertelde daarbij een pakkend verhaal over de tijd van de burgeroorlog in haar land, waar de christenen een kleine minderheid vormen. Het is 1949 en speciaal de christenen worden vervolgd tijdens die oorlog. De familie van de jonge Anna wordt echter in huis genomen door de buren, die moslim zijn, en daar verstopt. De familie verkiest zelf naar de gevangenis te gaan omdat het er veiliger is. Ondanks het feit dat men met de ‘christelijke vijand’ geen contact mocht hebben en het gevaar liep het leven er bij in te schieten, brengen boeddhistische vrienden toch eten, kleren en medicijnen naar de gevangenis. Door een franse katholieke priester – van katholieken was in de opinie van Birmese baptisten toen weinig te verwachten – wordt de familie opgevangen in een katholiek klooster. De franse priester zette zich niet alleen voor de christenen in maar eveneens voor de boeddhistische oorlogsslachtoffers…

Een verhaal van solidariteit en liefde. Gods’ verhaal gespeeld door zijn mensen met allemaal verschillende ideeën in hun hoofden, maar met in hun hart een kompas dat hen feilloos leidde naar die andere mens, die hen nodig had: dat was ‘the place to be’ !
En dan denk ik: gebruik ik mijn kompas wel genoeg?

Wij hebben niet veel: geen stichter en geen absolute waarheid (zou Paulus dat met ‘Gods zwakheid” bedoelen?), maar we hebben dat kompas dat ons op de Verrezene richt en ons daarom leidt naar de plek waar Hij - ook nu - aanwezig is. Het is de plek waar vriendschap moet gesticht worden en solidariteit moet opbloeien, bijvoorbeeld met andersgelovigen!

Joris Vercammen