|
| Zaterdag van de 3e week |
| Met elke noot een stap dichter bij het kruis |
| Kan een van u mij van zonde beschuldigen? Als ik de waarheid spreek, waarom gelooft u me dan niet? Wie van God is, luistert naar de woorden van God. U luistert niet, omdat u niet van God bent.' De Joden riepen: 'Zeggen we soms ten onrechte dat u een Samaritaan bent, en dat u bezeten bent?' 'Ik ben niet bezeten,' zei Jezus. 'Ik eer mijn Vader, maar u eert mij niet. Ik ben niet uit op eigen eer; iemand anders is uit op mijn eer en hij zal oordelen. Waarachtig, ik verzeker u: als iemand mijn woord bewaart zal hij de dood nooit zien.' Toen zeiden de Joden: 'Nu weten we zeker dat u bezeten bent! Abraham is gestorven, en de profeten ook, en u zegt: "Wie mijn woord bewaart zal de dood nooit proeven"! Bent u soms meer dan onze vader Abraham, die gestorven is? Ook de profeten zijn gestorven. Wie denkt u wel dat u bent?' Jezus antwoordde: 'Wanneer ik mezelf zou eren, zou mijn eer niets betekenen, maar het is de Vader die mij eert, de Vader van wie u zegt dat hij onze God is, hoewel u hem niet kent. Ik ken hem. Als ik zou zeggen dat ik hem niet ken, zou ik een leugenaar zijn, net als u. Maar ik ken hem wel, en ik bewaar zijn woord. Abraham, uw vader, verheugde zich op mijn komst, en toen hij die meemaakte was hij blij.' De Joden zeiden: 'U bent nog geen vijftig en u zou Abraham gezien hebben?' 'Waarachtig, ik verzeker u,' antwoordde Jezus, 'van voordat Abraham er was, ben ik er.' Toen raapten ze stenen op om naar hem te gooien. Maar Jezus wist onopgemerkt uit de tempel te ontkomen. |
| Johannes 8,46-59 |
Jezus' toespraak komt tot een climax. De gemeente waarvoor het evangelie is opgeschreven herkent de gewelddadige reflexen die Jezus naar zijn geseling en het kruis zullen brengen. Zij herkent de drift waarmee wij elkaar naar het leven staan. Wat gebéurt hier? Jezus suggestie dat zijn toehoorders kinderen van de duivel zijn wanneer ze als duivels handelen en de waarheid verachten wordt als een soort jijbak teruggekaatst: 'je bent zelf bezeten!' En tegelijk wordt hij verketterd door voor Samaritaan uit te maken. Het zou de toehoorders goed uitkomen. Samaritanen en bezetenen pasten in hun wereldbeeld. Maar zo makkelijk laat Jezus zich niet aan de kant zetten. Hij maakt aanspraak op zijn relatie met de Vader, aanspraak op eeuwig leven en het felst reageert zijn gehoor als hij aanspraak maakt op Abraham. Daarmee raakt hij hun trots. Een erg gevoelige snaar van ons mensenkinderen. Zo zingt ieder zijn partij in de passie, waarvan dit een prelude is. De leerlingen, de omstanders, de autoriteiten van kerk en staat... En met elke noot komt Jezus een stap dichter bij het kruis.
|
|
God,
u weet van de tragiek
van het mensenleven,
hoe we verstrikt kunnen raken
in onze angst en ervoor kiezen
ons vast te klampen
aan wat zeker en vast lijkt.
Aan het kruis verkruimelt die veilige wereld,
en lijkt alles voorbij.
Geef - aan dat kruis voorbij -
uw nieuwe leven.
U doet het.
Eeuwig zij u dank.
|
|
|
